Stuntelen. Iedereen doet het, niemand wil het. Toch stuntelt iedereen. Ik stuntel, jij stuntelt en samen stuntelen we wat af. Maar tegelijkertijd zijn we zo bang om fouten te maken. Het imperfect zijn. Het niet voldoen aan de norm. Stuntelen bevat geen vorm van perfectie. Zou dat stuntel zo perfect maken?

Als ik iets doe, doe ik het goed en anders niet heb ik mezelf altijd voorgehouden. Maar waarom eigenlijk? En jawel hoor. Toen ik ging rondvragen bleken er meer met mij die in deze overtuiging zitten. Wat zeg ik. Heel veel meer. Het is ook niet gek in een maatschappij waarin er wordt gestreefd naar perfectie. Succes de standaard is. Social media waarin iedereen de stoere bink uithangt en leersystemen die puur gericht zijn op prestatie en cijfers. De openingszin in de kroeg wordt, wat doe je?. Om over het zakenleven en alle functie-omschrijvingen maar te zwijgen -ja al die poes pas labeltjes van kijk mij is-. Waarbij ze stuk voor stuk door de mand vallen als de poeha praat eraf is. Afwijken van de norm wordt als probleem gezien en angst voor het falen maakt dat een retourtje naar de psycholoog niet genoeg is. Want tja. Wat is perfect? En hoe bereik je dat perfect zijn?

Wat als we het eens gaan omdraaien. Streven naar imperfectie. Faalangst te prullenbak in kieperen. Komop, kunnen wij –echt- falen?! Trots worden op onszelf als we “fouten” maken en vooral voor ogen houden dat je goed bent zoals je bent. Want zeg nou zelf. Is perfectie niet dodelijk saai? Misschien zelfs wel eenzaam? -of ga ik nu te ver-.

Betekent dat we voortaan 2 keer dezelfde fout mogen maken? –nee joh een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde steen hoor je een stemmetje in je hoofd zeggen-. Dus wel. Stoot jezelf maar tegen elke denkbare steen die je tegen kunt komen. Sterker nog. Struikel. Val. En laat jezelf vooral niet oprapen. Blijf even liggen. En sta met een glimlach op. –Zoals Dory is Finding nemo zou zeggen: “Blijf maar zwemmen blijf maar zwemmen”. Zelfs als het een 2e 3e of 4e keer gebeurd. Het vraagt namelijk geen oordeel. En bovendien zegt het niets over hoe slim, pienter, snel of leergierig je bent. Ja, zie dat maar is te volgen zonder jezelf te betrappen op drang naar perfectie. Maar hee. Ik denk het maar. En wie ben ik?!

Nu zul je denken. Makkelijk praten die Coco. Recentelijk werd ik gevraagd door Foryou magazine om hier te schrijven over onderwerpen die ik wil. Ben ik Schrijver? Blogger? Columniste? Plak daar maar een dikke nee achter. Wat mij altijd weerhouden heeft van het schrijven “voor de grote mensen wereld”. Want ik heb er nou eenmaal niet voor gestudeerd, beschik niet over de juiste achtergrond of een label wat enigszins in de buurt komt van journalistiek. Om maar niks te zeggen over mijn belabberde grammatica. Maar stiekem houdt ik van schrijven –zie je daar ga ik al, houdt-. Verhalen vertellen over mijn gedachtes over de wereld die we allemaal hebben. Schrijven en niet kunnen schrijven. Mooi is dat. Meteen doen dus. Dat imperfect zijn. We zijn tenslotte allemaal maar stuntelaars. Alleen houden we onszelf voor van niet. Doe je mee?

Geef mij maar stuntel.